Σ’ ένα νησάκι. Full Shot.

Ειρήνη

Πώς ήξερε ότι ο ανεμόμυλος ήταν εδώ;

Αθανασία

Δεν ξέρω… Χρόνος. Μπορεί να το διάβασε…

Ειρήνη

Εννοείς στο κείμενο του Παλαμά;

Αθανασία

Ναι… το τέλος του ανεμόμυλου. Χρόνος. Ήταν σαν να είχε ζήσει εκείνο το δειλινό.

Ειρήνη

Και τι έκανε;

Αθανασία

Προσκύνησε.

Ειρήνη

Τί έκανε λέει! Medium close shot.

Αθανασία

Γονάτισε και φίλησε το χώμα.

Ειρήνη

Πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω αυτόν τον άνθρωπο!

Αθανασία

Ήταν σαν να έβλεπε τον αόρατο ανεμόμυλο…

Ειρήνη

Και δεν είπε τίποτα;

Αθανασία

Στην αρχή τίποτα. (Χρόνος) Μετά…

Ειρήνη

Τι έγινε μετά; Close up.

Αθανασία

Είπε κάτι για τα φτερούγια του ανεμόμυλου… Χρόνος. Ή μάλλον για τα φτερά του…

Ειρήνη

Ήταν κιτρινισμένος και κατάμαυρος αυτός ο ανεμόμυλος… Χρόνος. Τι μπορούσε να πει;

Αθανασία

Κάποτε οι άνθρωποι έπιασαν ένα αδάμαστο πουλί…

Ειρήνη

Κάποιος μου είπε γι’ αυτήν την ιστορία.

Αθανασία

Ο Φώτης όμως την ερμήνευε διαφορετικά… Σιωπή. Το ‘πιασαν και του κάρφωσαν τα πόδια πάνω στο νησάκι…

Ειρήνη

Τότε δεν ήσαν άνθρωποι μα πολιορκητές…

Αθανασία

Ήταν ελεύθεροι πολιορκημένοι… Χρόνος. Το κοίταζαν και γελούσαν… Χρόνος. Προσπάθησε να πετάξει στην αρχή κι ο πόνος του ήταν φρικτός…

Ειρήνη

Θεέ μου…

Αθανασία

Ύστερα ηρέμησε και το άφησαν μόνο του…

Ειρήνη

Οι βάρβαροι…

Αθανασία

Οι δικοί μας για να μην το ξεχάσουν έκτισαν έναν ανεμόμυλο…

Ειρήνη

Με κάτασπρα φτερούγια.

Αθανασία

Με τα χρόνια που πέρασαν στον ανεμόμυλο το ακίνητο πουλί ταξίδεψε μες στην καρδιά μου.

Ειρήνη

Εσύ τον γνώρισες; Medium close shot.

Αθανασία

Όχι, αλλά όλο άκουγα γι’ αυτόν… Χρόνος. Ήρθαν όμως και πάλι οι βάρβαροι.

Ειρήνη

Δεν τους έφτασε που τον κάρφωσαν, έπρεπε και να τον κάψουν…

Αθανασία

Ο ανεμόμυλος έδινε τη ζωή του για το λαό μας.

Ειρήνη

Ακόμα και η θυσία του τους ενοχλούσε!

Αθανασία

Του έκοψαν πρώτα τα φτερά για να το βασανίζουν…

Ειρήνη

Σταμάτα! Close up.

Αθανασία

Εγώ δε μπόρεσα να σταματήσω το Φώτη… Ήταν ταραγμένος…

Ειρήνη

Μα γιατί;

Αθανασία

Η μνήμη του είναι η ζωή του… Medium close shot.

Ειρήνη

Είναι τόσο ευαίσθητος.

Αθανασία

Μου θυμίζει ένα μοναχό που γνώρισα όταν ήμουν μικρή…

Ειρήνη

Στο σταθμό;

Αθανασία

Ναι, εκεί…Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ…

Ειρήνη

Απ’ ότι μου είπες όντως του μοιάζει…

Αθανασία

Αυτοί οι άνθρωποι είναι όπως τα δέντρα…

Ειρήνη

Τα δέντρα; Close up.

Αθανασία

Τα δέντρα προσφέρουν τη σκιά τους ακόμα και σ’ αυτούς που θέλουν να τα κόψουν…

Ειρήνη

Μα είναι τρομακτικό…

Αθανασία

Ανθρώπινο είναι… μόνο ανθρώπινο… Medium shot.

Ειρήνη

Αυτή η ανθρωπιά με τρομάζει…

Αθανασία

Μα γιατί;

Ειρήνη

Δε μου φαίνεται ανθρώπινη…

Αθανασία

Γιατί οι άνθρωποι που ξέρουν μόνο να δίνουν να μην είναι ανθρώπινοι;

Ειρήνη

Διότι δεν τους καταλαβαίνουμε.

Αθανασία

Μα δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη! (Χρόνος) Γιατί να μην μας φθάνει που μας βοηθούν;

Ειρήνη

Αυτό που είναι αόρατο είναι παράξενο.

Αθανασία

Κι ο Φώτης είναι η μνήμη του αόρατου!