«Ο κόσμος δεν με αφορά
παρά στο μέτρο που έχω
κατά κάποιον τρόπο,
μια ιδιαίτερη οφειλή και υποχρέωση
– γιατί πράγματι,
εδώ και τριάντα χρόνια
περιφέρομαι σ’ αυτή τη γη –
κληροδοτώ, από ευγνωμοσύνη,
μια κάποιου είδους ανάμνηση
με τη μορφή μιας εργασίας
σχεδίου και ζωγραφικής –
δημιουργημένων όχι για να αρέσω
σ’ αυτή ή την άλλη τάση,
αλλά για να εκφράσω
ένα αγνό ανθρώπινο συναίσθημα».

Δεν υπάρχει τίποτε ρητορικό
σ’ αυτές τις λέξεις χωρίς παρανόηση
και εν τούτοις το πρόβλημα παραμένει.
Ο Vincent ήταν πολύ ανθρώπινος
για τη βάρβαρη κοινωνία
και η ζωγραφική του
ήταν η μόνη του ελπίδα
ν’ αγγίξει τους ανθρώπους,
χαμένους μέσα στο μέλλον
άγνωστο ακόμη
αλλά σωτήριο για κείνον.