Όταν έπιασε την πένα κι άρχισε να γράφει δεν είχε αποφασίσει για το θέμα. Νόμιζε ότι είχε την επιλογή. Τουλάχιστον για μερικά λεπτά. Μετά κατάλαβε ότι η πένα την οδηγούσε. Δεν ήταν το παραμύθι της αλλά η ιστορία της. Έγραφε για τους τέσσερεις και για τη θυσία τους. Δεν προσπαθούσε να καταλάβει το έργο τους. Ένιωθε όμως ότι έπρεπε να το διασώσει και να το διαδώσει με κάθε τρόπο. Τότε η πένα άρχισε να κάνει τα δικά της. Δεν έγραφε πια στην γλώσσα της. C’était du français, du vieux français… Όχι, όχι η μικρή ήθελε να γράψει στα ελληνικά. Έγραφε λοιπόν για το μεγάλο σπίτι με τα πολλά δωμάτια. Γύρω γύρω είχε κερασιές. Дa! Η πένα άρχισε πάλι τα δικά της αλλά η μικρή αντιστάθηκε, τουλάχιστον αυτό νόμιζε. Господин! Ποιος μιλούσε ρώσικα σε αυτό το σπίτι; Достоевский! Ήταν λίγο πριν το 1881… Αυτό κατάλαβε η μικρή αλλά συνέχισε την έρευνά της μέσα στο σπίτι με τα πολλά δωμάτια. Κάποιοι μιλούσαν μέσα στο σαλόνι αλλά δεν τους έδωσε σημασία. Πήγε σε εκείνο το δωμάτιο με την παράξενη παράξενη πόρτα. Николай! Μα είχε ήδη πεθάνει εκείνη την εποχή… Πώς ήταν δυνατόν; Έπιασε το πόμολο κι άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα. Πάνω στο κρεβάτι ήταν νεκρός. Αυτό πίστεψε και φοβήθηκε. Нет! Είχε δίκιο η πένα αλλά δεν την άφησε να πει περισσότερα. Quand il vit la petite, il comprit qu’il ne pouvait mourir. Il but un verre de cognac et alla s’asseoir devant la cheminée. Κάτι της θύμιζε το τζάκι αλλά δεν ήταν σίγουρη. Άφησε την πένα. Έπρεπε να σκεφτεί για να πάρει την απόφαση της.