Πέραν του πιάνου του φτωχού

που παριστάνει το ακορντεόν,

το μπαντονεόν μέσα από τον ήχο

της ελευθερίας που ήρθε από το νότο

δεν αποζητά το πάθος

γιατί από μόνο του είναι αυτή η αγνότητα

που δεν χρωστάει τίποτε σε κανέναν

και σίγουρα όχι στην κοινωνία.

Το μπαντονεόν παρασύρει τη μνήμη

στα μονοπάτια διάβασης,

τα ξεχασμένα από τη χειραγωγημένη μάζα

από την αναζήτηση μιας ευτυχίας

που δεν μπορεί να είναι παρά ψεύτικη.

Μέσα από την ανάγκη της ύπαρξης,

αποδεικνύει το μεγαλείο της αθλιότητας

που δεν έχει τίποτε κοινό με τους άθλιους

ενός συστήματος που συνηθίζει τα πάντα,

Αν το μπαντονεόν μας αγγίζει τόσο

είναι γιατί δεν ζει παρά μόνο για τον άνθρωπο.