Τον Απρίλη του 1885,

ο Vincent ζωγράφισε στη Nuenen

ένα τοπίο με εκκλησία:

ήταν λάδι σε καμβά.

Στο κάτω μέρος,

στο δρόμο με προοπτική

μια γυναίκα μόνη κρύωνε:

ήταν σιωπηλή.

Μέσα στα χρώματα του φθινοπώρου

προχωρούσε, λες και την καλούσε

η εκκλησιά που άγγιζε τον ουρανό:

η υπομονή των αιώνων.

Τα σπίτια του χωριού,

σ’ αυτό το έδαφος που μόλις ζωγραφίστηκε

για να είναι πιο κοντά στη γη,

περίμεναν το πέρασμά της.

Θα μπορούσε να ήταν πρωινό

ή αργά το δειλινό,

δεν έχει σημασία,

η αποστολή θα επιτελούνταν.