Ακόμα κι όταν ακούγαμε

μόνο τον πιο απαίσιο θόρυβο,

ξέραμε πως η αναγέννηση

μιας παλιάς μουσικής

αρκούσε για να μας κάνει να ζήσουμε.

Διότι στο άκουσμά της

υπήρχε αναγκαστικά

η αναγνώριση του άλλου

έναντι της κυριαρχίας του κενού

και του παρόντος δίχως δώρο.