Μέσα στο σκοτάδι της μεγάλης αίθουσας

βλέπαμε τους χορευτές μετά δυσκολίας.

Λες κι έκρυβαν την ψυχή τους

από τα μάτια ενός αδιάκριτου κοινού.

Μα η μουσική μάς ενθάρρυνε

να κάνουμε την υπέρβασή μας.

Έτσι αναμέναμε τη λαμπρότητα του λευκού

όπως η αθωότητα στη σκιά.

Δεν χρειαζόταν τίποτ’ άλλο για να ξυπνήσει

η περιέργεια μιας ταραγμένης Ιουλιέττας.

Προχώρησε προς το μέρος μας σιωπηλή

για να μην τρομάξει τον Ρωμαίο.

Μιλούσε με τα χορευτικά βήματά της

χωρίς να προξενεί παρεξήγηση.

Έτσι μόνο εμείς καταλάβαμε

την ένταση του πάθους της.