Μακριά από τους ανθρώπους,
τα έλατα και το χιόνι
σκέπαζαν τη γη.

Το παράξενο δεν ήταν το κρύο
αλλά η επιμονή της ζωής
να ξανασκεπάζει.

Δεν ήταν η λήθη
μα τα στρώματα του χρόνου
της ανθρωπιάς που χάθηκε.

Γι’ αυτό η λίμνη
ήταν ακόμα ο δρόμος
προς τον ωκεανό της σοφίας.