«Δεν έχω τίποτα πια,
κι είμαι άθλιος κι αποκρουστικός από καλοσύνη,
κι αγαπώ την αθλιότητά μου,
κι απεχθάνομαι ό,τι μου παριστάνει το ύψιστο.»
Ο Clemens Brentano είχε δίκιο
μα αυτό δεν είχε σημασία.
Ήταν τόσο κοντά στην αλήθεια
που δεν μπορούσε παρά να επηρεάσει
την καρτερική μεγαλοσύνη του Vincent
ή τουλάχιστον την αλληλογραφία του με τον αδελφό του
που θα μπορούσε να ήταν μια παραφροσύνη.
Όχι, έπρεπε να ζήσει σε πείσμα όλων
γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να δημιουργήσει.