– Μα δεν κατάλαβα το κωμικό της υπόθεσης!

– Δεν έχει σημασία.

– Τι έχει σημασία τότε;

– Η τραγικότητά της.

– Μα δεν ήταν ασήμαντο;

– Ήταν!

– Και τότε ποιο είναι το πρόβλημα;

– Δεν υπάρχει λύση.

– Σαν την αυτοαναφορά;

– Εννοείς το έργο;

– Ναι, το θεατρικό.

– Όχι.

– Δηλαδή;

– Κοίτα την αρχή!

– Τη θυμάμαι.

– Πόσα είναι τα πρόσωπα;

– Δύο…

– Δύο ή τρία;

– Σωστά, με τους πρωταγωνιστές υπάρχει και το σιωπηλό που διαβάζει.

– Τι διαβάζει;

– Το θεατρικό έργο.

– Τότε είναι σαν εμάς.

– Κι όμως οι άλλοι μού είναι πιο οικείοι.

– Γιατί;

– Θα μπορούσα να νιώσω αυτά που νιώθουν.

– Ναι, αλλά…

– Τι αλλά;

– Δεν τα ένιωσες ποτέ! Ενώ διάβασες το βιβλίο…

– Έχεις δίκιο!

– Μήπως βρίσκεις ότι είναι άδικο;

– Μπορεί…

– Δεν είναι παράδοξο;

– Μου φαίνεται παράλογο τώρα…

– Σίγουρα;

– Δεν ξέρω.

– Καλώς.

– Θα το παίξουμε;

– Μπορεί.

– Και ποιο ρόλο θα μου δώσεις;

– Αυτόν που έζησες.

– Μα γιατί;