Πώς να πούμε το ουσιώδες σε ανθρώπους άφωνους
καθισμένους σε κενές καρέκλες ξεχασμένες από το χρόνο;
Πρέπει να μας αγγίξει ο πίνακας του δασκάλου
για να ακούσουμε το τραγούδι των πινέλων
στο λινό καμβά τον καλυμμένο με λάδι.

Είναι μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο
που μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τη σημασία
αγαπημένων υπάρξεων που στοιχειώνουν τις αναμνήσεις μας.
Όμως πόσο χρόνο περνούμε
δίπλα σ’ ένα δάσκαλο ικανό να δει το αόρατο;