Προχώρησαν ανάμεσα στα πέτρινα σπίτια
που όριζαν το τέλος των ορίων του καλντεριμιού.
Κατάλαβαν ότι είχαν επιλέξει να ζήσουν
στις όχθες του πέτρινου ποταμού.
Άλλωστε ποιος μπορούσε να πει
ότι μπορούσε να μπει δύο φορές
στο ίδιο καλντερίμι.
Σιγά σιγά έφτασαν εκεί όπου είχαν δημιουργηθεί
οι ξύλινες ψυχές που άλλοι ονόμαζαν
μαριονέτες
γιατί δεν ήξεραν ότι μπορούσαν να διασχίσουν
τους αιώνες
έχοντας μέσα τους τη συλλογική μνήμη.
Όταν κοίταξαν τα ψηλά παράθυρα
είδαν ότι κάποιος είχε βάλει
την εικόνα των ξύλινων ψυχών
στη θέση των ανθρώπων
σαν να ζούσαν εκεί.
Αυτό άγγιξε τους ψυχοδόχους
γιατί ήξεραν ότι ήταν μία δικαίωση.
Δεν ήταν πια ένα θέατρο σκιών
όπως θα έλεγαν πολλοί
αλλά θέατρο ψυχών
που είχαν πλέον ανθρωπιά.