Κοίταζε σταθερά το πνεύμα

του ζωγράφου χωρίς να μπορεί να το καταλάβει.

Όλη αυτή η δουλειά φαινόταν περιττή

τουλάχιστον για τη δική του πραγματικότητα.

Μα αγαπούσε τόσο τον Vincent

που αφέθηκε να πεισθεί.

Έτσι περίμενε υπομονετικά

τις πινελιές του δασκάλου.

Χωρίς πραγματικά να το συνειδητοποιήσει,

ανήκε ήδη στο χρόνο

και στην ανθρωπότητα ενός κόσμου

που ακόμα δεν υπήρχε.

Κάθε βλέμμα ήταν μια ανταλλαγή

ανάμεσα σε δύο ψυχές που ήξεραν να υποφέρουν

και ν’ αγαπούν τη γη της ώχρας.