– Ήταν πραγματικά αδύνατο;
– Για την εποχή;
– Εάν θες …
– Οι ιμπρεσιονιστές δεν ήταν ακόμη έτοιμοι.
– Ήταν επαναστατικό;
– Η αθλιότητα δεν είναι καθολική.
– Είναι συνδεδεμένη με την ατυχία;
– Όχι, με την ανθρώπινη κατάσταση.
– Και όχι η κοινωνική κατάσταση;
– Δεν είναι παρά αυτή της μιζέριας!
– Καλώς. Χρόνος. Και τώρα;
– Εξακολουθεί να είναι δύσκολη.
– Αλλά όχι αδύνατη, έτσι δεν είναι;
– Σωστά.
– Λοιπόν, πώς μπορούμε να προχωρήσουμε;
– Αυτή είναι η ιδέα του συλλογικού έργου.
– Συλλογικού;
– Δημιουργήθηκε πάνω στην έννοια της ομάδας.
– Όμως, τα μέλη αυτής της ομάδας δεν είναι σπάνια;
– Εξαιρετικά!
– Τότε πώς γίνεται;
– Βλέπεις, δεν πρόκειται πια για την προβληματική του Leon!
– Ποιου Leo;
– Tolstoï.
– Γιατί;
– Δεν σταματούσε να γράφει στα σημειωματάριά του: τι κάνουμε;
– Είσαι ανυπόφορος!
– Το ξέρω καλά.
– Αλλά σ’ αγαπώ έτσι κι αλλιώς …
– Καλώς, ας συνεχίσουμε …
– Πώς;
– Όπως και σε ένα θεατρικό έργο.
– Δηλαδή;
– Η ισότητα δεν έχει νόημα εδώ.
– Με ποιο πράγμα πρέπει να την αντικαταστήσετε;
– Με τη συμπληρωματικότητα.
– Έτσι, η παρτιτούρα είναι δυνατή.
– Και μερικές νότες είναι αρκετές για να δημιουργήσουν το σύνολο.
– Το τμηματικό δημιουργεί ενότητα.
– Και η ενότητα, δύναμη.
– Ο Vincent είχε δίκιο λοιπόν …