Η νέα έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Λυγερού με τίτλο Ο κόσμος του Vincent είναι αφιερωμένη στο έργο του Vincent van Gogh (1853-1891). Αποτελεί την εικαστική συνέχεια του γαλλικού του βιβλίουLe monde de Vincent και της μελέτης Le Sud de van Gogh. Είκοσι πίνακες (Λάδι σε καμβά 50×70 εκ.) αναδεικνύουν τις ουσιαστικές λεπτομέρειες της ζωγραφικής του διάσημου Ολλανδού ζωγράφου, δίνοντας έμφαση στις δημιουργίες του όταν ζούσε στη Γαλλία και ειδικά στο Νότο της χώρας. Η προσέγγιση του Νίκου Λυγερού υλοποιεί εικαστικά τη φιλοσοφία που απορρέει από το νοητικό σχήμα του χρώματος του αοράτου. Μέσω της νοημοσύνης της ανθρωπιάς, μελετά τη συγκίνηση που προκαλεί το έντονο μείγμα των χρωμάτων. Οι πίνακες του Νίκου Λυγερού μάς αγγίζουν με τη λεπτότητα και την τρυφερότητα της χρωματικής μάζας. Καθαρές και γνήσιες γραμμές του προσχεδίου καθορίζουν αποτελεσματικά τα όρια των ανθρώπων που δεν ξέχασε ο Vincent. Ως φόρος τιμής και όχι ως αναφορά, αναπτύσσεται ένας διάλογος μεταξύ νεκρών και αγέννητων για να ξεπεραστούν τα στενά κοινωνικά πλαίσια που απαγόρευσαν την ύπαρξη του Vincent. Μόνο οι πίνακές του άντεξαν την ανθρωπιά του. Και ο Νίκος Λυγερός, για να μην ξεχαστεί η ουσία του δασκάλου, δρα μέσω της ανθρωπότητας και του χρόνου. Έτσι δεν αντιμετωπίζει ο θεατής τους πίνακες αλλά συμμετέχει σε ένα θεατρικό σκηνικό, όπου είκοσι πρωταγωνιστές παίζουν με το σκηνοθέτη το ρόλο της ζωής τους. Η κοινωνία του θεάματος δεν αποτελεί το στόχο της έκθεσης και γι’ αυτόν το λόγο κανένα έργο δεν είναι προς πώληση εφόσον ανήκουν μόνο και μόνο στην ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει εταιρεία αλλά μόνο όραμα. Η έκθεση είναι, λοιπόν, ένα νέο βλέμμα πάνω στο έργο ενός ασθενούς της κοινωνίας που δεν μπορούσε ν’ αντέξει την ύπαρξη ενός δεύτερου ηλίθιου, την ώρα που δεν τολμούσε να κοιτάξει τον πρώτο στη λογοτεχνία. Η αγνότητα του φανταστικού ήρωα υπάρχει στο έργο του Ολλανδού δημιουργού που δεν άντεχε πια τους χειμώνες και προσπαθούσε να ζήσει στην έρημο του θυμαριού. Ο φιλοσοφικός προβληματισμός του Νίκου Λυγερού δεν βασίζεται μόνο στον πυρήνα του Достое́вский, έχει προεκτάσεις στον Baudelaire και Rimbaud. Έτσι η εικαστική του αισθητική, μέσω του θεωρητικού σκέλους του Leonardo da Vinci είναι ολιστική και χρησιμοποιεί πολυτονικά τη μεθοδολογία του Kundera στη λογοτεχνία και του Kieślowski στον κινηματογράφο, για να σκηνοθετήσει έναν εικοσάλογο περιμένοντας έναν Beckett και για να δούμε τον Vincent και τον αδελφό του –alter ego– Théo επιτέλους ανθρώπινα. Δύο ιδιομορφίες που με την ανθρωπιά τους ενίσχυσαν την ανθρωπότητα. Σε αυτό το καθαρά ανθρώπινο πλαίσιο, όπου δεν υπάρχει πρέπει αλλά μόνο πρέπον, συναντούμε τον κόσμο του Vincent: ένα τοπίο με γήινα χρώματα, μία νέα προσευχή, ένα ζευγάρι της ακρογιαλιάς, εραστές της Alyscamps, έναν υφαντουργό, μία κρυφή συζήτηση, ένα νυχτερινό café, όπου ανακαλύπτουμε πολυπλευρικά το βάθος ενός έργου που χρησιμοποιεί την επιφάνεια ως έναν πολυδιάστατο χωροχρόνο. Είκοσι φορές, ο θεατής θα δει την ίδια ανθρώπινη φιλία που συνδέει το νεκρό δάσκαλο με τον αγέννητο μαθητή: μία απαγωγή της θεωρίας σχέσεων.