Σ’ αυτό το κόκκινο δάσος δίχως φρούτα

όπου ήταν αδύνατον για έναν άνθρωπο

να διακρίνει τα φύλλα τα φθινοπωρινά,

βρισκόταν μια νέα γυναίκα

που έμοιαζε με χάδι κατακόκκινο

μέσα στην κιτρινοπορτοκαλιά φυλλωσιά.

Ήταν σιωπηλή όπως το μαΐστρο

που δεν σηκώθηκε ακόμα

για να καθαρίσει το βαθυγάλανο ουρανό

και βάδιζε προς την κατεύθυνση του χρόνου

λες και θα ξανάπαιρνε τα σκίτσα

τα ζωγραφισμένα με τα ζωντανά χρώματα.