– Μη μιλάς τόσο δυνατά!
– Μα γιατί;
– Θα μας ακούσουν…
– Ποιοι;
– Αυτοί…
– Μα είναι όπως όλοι… Κοιμούνται αυτή τη στιγμή.
– Κι αυτός;

Σκύβει για να κοιτάξει κάποιον που είναι ακουμπισμένος σ’ ένα τραπέζι.

– Ίσως όχι…
– Τότε, θα μπορούσε να μας ακούει…
– Δεν έχουμε κάνει τίποτα κακό!
– Ακριβώς!
– Τι ακριβώς;
– Αυτό θεωρείται ύποπτο για την κοινωνία…
– Αστειεύεσαι;
– Καθόλου… Χρόνος. Έτσι ήταν μέσα στα ανθρακωρυχεία.
– Εδώ είναι διαφορετικά!
– Δεν καταλαβαίνω.
– Είναι η χώρα του φωτός… Κοίτα τους πολυελαίους…
– Λάμπουν περίεργα.
– Ειδικά αυτός εδώ…
– Θα έπρεπε να φύγουμε… Είναι αργά…
– Ο ιδιοκτήτης δεν φαίνεται να βιάζεται.
– Κανείς δεν θα έρθει να παίξει μπιλιάρδο μαζί του.
– Το ξέρει καλά.
– Τότε, τι κάνει έτσι;
– Ποζάρει για μας.
– Για μας ή για σένα;
– Δεν ξέρω.
– Θα τον ζωγραφίσεις λοιπόν…
– Μπορεί.
– Κι οι δυο φίλοι στο άλλο τραπέζι;
– Δεν θα τολμούσα να το σκεφτώ.
– Τόλμα, Vincent, τόλμα… Χάρις σε σένα ο κόσμος είναι όμορφος.
– Στους πίνακές μου… αλλά στη ζωή…
– Η ζωή είναι περαστική…
– Τι θες να πεις;
– Μη δίνεις σημασία στο εύθραυστο του παρόντος.
– Αλλά σε τι;
– Στους πίνακες σου! Δεν υπάρχουμε παρά μέσω τους για τους ανθρώπους του μέλλοντος.