Κάτω από τον μπρούτζινο ουρανό

πιο βαρύ κι από τα στάχυα

σκύβαμε για να φιλήσουμε τη γη

και να πιάσουμε τα δώρα της.

Δεν γονατίζαμε παρά μόνο για την προσευχή

που δεν ήθελε να σταματήσει

για να μην σπάσουν τα κόκαλα

των προγόνων που ξεχάσαμε.

Έτσι, δίπλα δίπλα, σιωπηλά

μαζεύαμε την ώχρα του πόνου

για να ζωγραφίσουμε τον πίνακα

που δεν είχε ακόμα όνομα.