Πάνω στη σκηνή του θεάτρου

βλέπαμε ανώνυμα ονόματα

που δεν υπήρχαν πια

παρά μόνο στη λαβωμένη μνήμη μας.

Δεν έκλαιγαν, δεν πονούσαν

είχαν δώσει όλη την ανθρωπιά τους

σ’ εκείνους που δεν ήξεραν ακόμα

ποια θα ήταν η αποστολή τους.