Δεν υπήρχε πια μικρός πρίγκιπας

στους απέραντους κάμπους σιταριού,

λες κι η πείνα είχε καταβροχθίσει

αυτό το εύθραυστο στάχυ ανθρωπιάς.

Σ’ αυτή τη γεμάτη πτώματα έρημο,

μόνο τα κόκκαλα τα σπασμένα με τα δόντια

μιας αιμοχαρούς μανίας,

κανείς άλλος πια δεν τολμούσε να βγάλει κραυγή.

Τότε, ένα παιδί με κοιλιά στρογγυλή

με το δέρμα τεντωμένο από οδύνη

άρπαξε ένα κόκκαλο κι έκρουσε

για τον πρώτο θάνατο, πένθιμους ήχους!