– Καλημέρα σας, ονομάζομαι Vincent van Gogh.
– Λυπάμαι κύριε, δεν σας γνωρίζω.
– Το φαντάστηκα. Παύση. Ο λόγος της επίσκεψής μου είναι άλλος.
– Θα μπορούσατε, λοιπόν, να μου τον παρουσιάσετε;
– Δύο λέξεις θα είναι αρκετές για να σας αγγίξουν.
– Αλήθεια;
– Το πιστεύω.
– Σας παρακαλώ, λοιπόν.
– Καλός Σαμαρείτης!
– Delacroix;
– Πιστεύω ότι μοιραζόμαστε τον ίδιο θαυμασμό.
– Αυτό το κοινό σημείο, θα είναι, κατά τη γνώμη σας, η αρχή ή το τέλος;
– Θα είναι στο χέρι σας να το αποφασίσετε.
– Δεν θα κάνω τίποτα, πριν σας αφήσω να συνεχίσετε.
– Είμαστε και οι δύο ευαίσθητοι στον χρωματικό πλούτο του.
– Είναι αλήθεια ότι οι χρωματισμοί του απελευθερώνονται από τους περιορισμούς των σχολών.
– Μέσω της υπεροχής του χρώματος προκύπτει η ελευθερία της εκτέλεσης.
– Τι γνώμη έχετε για τη ρευστότητα και την ταχύτητα της αφής του;
– Είναι ουσιαστικό, κατά τη γνώμη μου. Και εσείς, τι λέτε;
– Έχετε δίκιο. Σιωπή. Εγώ …
– Ναι; Παύση. Κυρίως μην διστάζετε.
– Θα ήθελα να σας προσφέρουμε ένα ποτήρι αψέντι.
– Θα πάρω με χαρά.
– Το περιβάλλον μου βρίσκει ότι υπερβάλλω.
– Η τέχνη δεν είναι υπερβολή.
– Πρέπει, ωστόσο, να προσέχουμε τις υπερβολές.
– Αλλά το όραμά σας δεν εξυπηρετείται από ένα πλούσιο υλικό και παχιές πινελιές;
– Πώς θα μπορούσα να πω το αντίθετο;
– Ο νευρικός τρόπος γραφής σας δεν βασίζεται στη χρήση μιας χρωματικής κλίμακας όπου κυριαρχεί το έντονο καφέ με καθαρό χρώμα στα σημεία;
– Βλέπω ότι έχετε μελετήσει το έργο μου.
– Το έργο σας αποτελεί ένα πρότυπο για μένα.
– Είστε πολύ το μόνο πρόσωπο που κάνει έτσι.
– Με βλέπετε έκπληκτο!
– Η αστική τάξη δεν αποτελεί έκπληξη.
– Πώς;
– Εδώ τα πάντα πρέπει είναι κατανοητά ή απορριπτέα!
– Μα το εξαιρετικό!
– Θα πρέπει να παραμείνει εξαίρεση.
-Εμπρός, ας πιούμε μαζί στο χρώμα του εξαιρετικού!