Η φυσιολογική ανάλυση του γαλλογερμανικού άξονα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η ενοποίηση δύο διαφορετικών δομών. Αυτή η προσέγγιση εξηγείται από το πρόσφατο παρελθόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην πραγματικότητα, τα θεμέλια αυτής της θεώρησης είναι πιο ακραία. Το νοητικό σχήμα που χρησιμοποιείται είναι η αλυσίδα του Markov. Θεωρούμε ότι η Συνθήκη της Ρώμης του 1957 είναι το παρόν που καθόρισε το μέλλον, το οποίο δεν εξαρτάται από το παρελθόν. Αυτή η απλοϊκή προσέγγιση επιτρέπει πολλά λάθη και δεν εξηγεί την πραγματικότητα του γαλλογερμανικού άξονα. Έτσι, η εικόνα του γαλλογερμανικού άξονα χρησιμοποιείται ως μοντέλο για ενοποίηση διαφορετικών οντοτήτων. Η στρατηγική είναι εντελώς διαφορετική διότι η ύπαρξή της είναι διαχρονική. Η λανθασμένη προηγούμενη προσέγγιση που ενισχύεται από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, δεν αναλύει τη φραγκική οντότητα. Ο διαχωρισμός της φραγκικής οντότητας είναι μία τεχνητή πράξη που δεν βασίζεται στην ιστορία και στο χρόνο, αλλά στη γεωγραφία και στο χώρο. Η ευρωπαϊκή πραγματικότητα δεν είναι τεχνητή όπως πιστεύουν οι ευρωσκεπτικιστές. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μία επανανακάλυψη της Ευρώπης, είναι μία μορφή της Ευρώπης. Η εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ακολουθεί μόνο τα οικονομικά, τα νομισματικά και τα πολιτικά σχήματα. Η ουσία της είναι άλλη. Ιστορικά και στρατηγικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση ξαναβρίσκει το νοητικό της χώρο, δηλαδή την Ευρώπη. Δεν αποτελείται από ξεχωριστές ιστορίες, αλλά από διαφορετικές ερμηνείες της ίδιας ιστορίας. Αν η Αμερική μάς ερμηνεύει ως Βαλκάνια, το πρόβλημα αυτής της θεώρησης δεν είναι δικό μας, αλλά δικό της. Κατά συνέπεια, το μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, διότι αυτό που μας χαρακτηρίζει δεν είναι η ένωση και ο χώρος, αλλά η διαφορά και ο χρόνος. Βέβαια, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο γαλλογερμανικός άξονας είναι ο ευρωπαϊκός πυρήνας. Δεν βασίζεται σε μία πολεμική διαφορά που έχει λυθεί, αλλά στο πρόβλημα της ένωσης μέσω της διαφοράς. Έτσι, είναι πια ωφέλιμο να θεωρούμε τη Γαλλία και τη Γερμανία ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Με άλλα λόγια, η διαφορά είναι συμπληρωματική, ενώ η ταυτότητα είναι ανταγωνιστική. Έτσι, ακόμα και το σλόγκαν της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κατανοητό ως θεμελιακή επινόηση. Δεν πρέπει, λοιπόν, να επηρεαστούμε από την ύπαρξη μιας οντότητας που δεν έχει χρονικό βάθος για να ερμηνεύσουμε τα ευρωπαϊκά δεδομένα και ειδικά τον ευρωπαϊκό πυρήνα. Ως γράφημα, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει έναν πυρήνα, αλλά έχει και κρίσιμα σημεία. Μόνο που η αναγνώριση του πυρήνα είναι απαραίτητη για να γίνουν κατανοητά αυτά τα σημεία. Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει την ανάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως δυναμικό σύστημα. Έτσι η μορφοκλασματική ανάλυση μέσω του διαχωρισμού των δομών αναδεικνύει τη δυναμική μία γεωπολιτικής οντότητας.