Ήταν τόσο τρυφερή η μνήμη σου

που δεν ένιωθες πια την αδικία.

Η βαρβαρότητα είχε σαπίσει τον πόνο σου

και δεν ήθελες να τον προδώσεις με λόγια.

Μιλούσες ποντιακά μόνο με την αθωότητα

που δεν έβλεπε ένα ξεχασμένο χωριό.

Δεν ήξερες ακόμα ότι μόνο τότε

έκλαιγε η ψυχή σου από χαρά

διότι εκείνες τις στιγμές άκουγες

την ανθρωπιά που δεν έχασες.

Μα τώρα που ξέρεις

να ξαναπιείς

μαζί μας;