– Πέθανε.

– Ξέρω.

– Φθάσατε πολύ αργά.

– Δεν ήρθα γι’ αυτόν.

– Για ποιον, τότε;

– Για σένα. Χρόνος. Είχε έρθει η ώρα του.

– Ο χρόνος δεν έπρεπε να είχε πάρει τέτοια απόφαση.

– Η ανθρωπότητα έδωσε τη συγκατάθεσή της.

– Είναι άδικο!

– Είναι ανθρώπινο, χωρίς αμφιβολία πολύ ανθρώπινο για σένα.

– Ποιος είσαι; Χρόνος. Κάποιος δάσκαλος, χωρίς αμφιβολία… Σιωπή.

– Όπως εσύ.

– Δεν θέλω να είμαι μαθήτρια.

– Δεν θα είσαι.

– Τότε ποιος είναι ο λόγος της παρουσίας σου;

– Ο κίνδυνος.

– Τώρα που ο γέρος καθηγητής πέθανε, δεν υπάρχει πια κίνδυνος.

– Αντιθέτως… Διότι ακόμα δεν είσαι έτοιμη.

– Να κάνω τι;

– Να αντισταθείς.

– Και μετά;

– Να θυσιαστείς.

– Όχι, δεν είμαι έτοιμη.

– Αυτό είναι το πρόβλημα.

– Δεν θα είμαι ποτέ έτοιμη.

– Γιατί;

– Δεν θέλω να πεθάνω.

– Όλοι πεθαίνουν. Αυτό δεν είναι τίποτα!

– Πώς;

– Χωρίς τη θυσία, ο θάνατος δεν έχει νόημα.

– Για μένα, τίποτα πια δεν έχει νόημα.

– Όχι ακόμα.

– Ποτέ!

– Κι όμως, είμαι ήδη εδώ.

– Αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα.

– Άλλαξες κλαδί σύμπαντος.

– Το οποίο σημαίνει τι;

– Το νόημα άλλαξε…

– Κατεύθυνση;

– Όχι, μόνο πνεύμα…

– Πρέπει να πιω;