Όταν μας έδωσαν το μαύρο ψωμί,

ποιος έκλαψε για τα παιδιά

που δεν μπόρεσαν να το φάνε;

Ποιος κατάλαβε τη δευτέρα παρουσία

μιας απάνθρωπης θυσίας;

Ποιος λύγισε μπροστά

στην ανύπαρκτη θρησκεία;

Κανείς και δεν πειράζει.

Διότι όλοι έφαγαν ένα κομμάτι μνήμης

κι αναπόφευκτα θα πεινάσουν και πάλι.

Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε άνθρωποι.