Βαδίζαμε μέσα στο πράσινο λιβάδι

όπου ανθισμένες πικραλίδες ανέμεναν την καταιγίδα,

χωρίς να κοιτούν τα πυκνά σύννεφα του κεραυνού

λες κι ο κόσμος ολόκληρος ήταν πάνω στη γη.

Μα μήπως τελικά αυτή δεν ήταν η αλήθεια;

Διότι ποιος είχε το δικαίωμα να ονειρεύεται κάτι άλλο

σ’ αυτή την κοινωνία τη στερημένη από ουρανό και σύννεφα

όπου το έργο των ανθρώπων δεν μπορούσε να συντελεστεί

παρά μέσα στη σιωπή ενός δρόμου περπατημένου από το πεπρωμένο.