Τι έψαχνες μέσα στο χιόνι

αν δεν είναι τα χρώματα του χρόνου;

Ήταν κάτι τόσο σημαντικό για να ζήσεις;

Οι ώχρες δεν αρκούσαν;

Έπρεπε ακόμα να μελετήσεις

τα παστέλ λαδιού, τα τόσο τρυφερά

και τόσο φωτεινά μαζί

για να νιώσεις την οδύνη και την απουσία

των ανθρώπων που δεν μιλούσαν;

Μελετώ και την παραμικρή λεπτομέρεια

σ’ αυτή τη ζωγραφιά της λευκής σιωπής

για να καταλάβω τις δύο κηλίδες

στην άκρη, εκριζωμένες από το κόκκινο.