– Έλεγες ότι θα θυμάσαι τις κενές καρέκλες…
– Ναι, έτσι είπα.
– Άλλη μία είναι κενή τώρα.
– Ποιος πέθανε;
– Ο Henri Cartan.
– Του Bourbaki;
– Ο ίδιος!
– Κρίμα δεν είναι;
– 104 χρόνια.
– Τι θέλεις να πεις;
– Τώρα εμείς έχουμε δουλειά. Εκείνος τελείωσε την εργασία του.
– Το μάθημα…
– Ναι, το μάθημα πρέπει να εμπλουτιστεί.
– Αλλιώς, θα τον ξεχάσουμε κι αυτόν.
– Τι πρέπει να σημειώσω;
– Henri Cartan (1904 – 2008)
– Πού;
– Δίπλα από τους φίλους του: Claude Chevalley (1909 – 1984), Jean Delsarte (1903 – 1968), Jean Dieudonné (1906 – 1992), Charles Ehresmann (1905 – 1979), Szolem Mandelbrojt (1899 – 1983), René de Possel (1905 – 1974), André Weil (1906 – 1998).
– Μα, είναι ο τελευταίος τότε!
– Σωστά.
– Δεν το είχα καταλάβει.
– Η πρώτη θεμελιακή ομάδα πέθανε.
– Λυπάμαι ακόμα περισσότερο.
– Θα σου πω και κάτι άλλο όσον αφορά στο Bourbaki.
– Τι πράγμα;
– Τ’ όνομα του το πήρε από τη γυναίκα…
– Ποια γυναίκα;
– Τη γυναίκα του Henri: Την έλεγαν Nicole.
– Μα στο μάθημα;
– Δεν το είπαμε;
– Ναι.
– Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή.
– Θα μάθουμε περισσότερα.
– Βεβαίως, διότι πρέπει.
– Γιατί;
– Γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος τώρα.