Όταν διάβαζες σιωπηλά

τα ξεχασμένα πάθη

της μνήμης του μέλλοντος

ήθελες να μιλήσεις,

να πεις κάτι τουλάχιστον.

Αλλά δεν μπόρεσε ο πόνος σου

να εκφράσει τα άλλα δεινά

που δεν σ’ άφησαν ήσυχη

εκείνες τις λευκές νύχτες.

Έτσι αποφάσισες να κάνεις

το δώρο της ημέρας

που ζούσε μέσα σου.

Κι έφτιαξες το γλυκό όνειρο,

αθώο σαν το χάδι.

Αυτό έχω στο μυαλό μου τώρα.