Σε μια μικρή πέτρινη πλατεία

που είχε ζήσει τους μαύρους αιώνες

υπήρχε ένα δένδρο που άντεχε

τη σκλαβιά της αδιαφορίας.

Βουβό σαν τους σοφούς άλλων εποχών

περίμενε την ώρα της απελευθέρωσης

ακόμα κι αν δεν υπήρχαν άνθρωποι

να δώσουν την πρώτη μάχη.

Μόνο ένα μικρό παιδί μπόρεσε

να τ’ ανακουφίσει με τη χαρά του

όταν έσκυψε κι ακούμπησε το μέτωπό του

πάνω στον κορμό της αιωνιότητας.

Έτσι το αγέννητο άγγιξε το νεκρό

για να μονομαχήσει με τη λήθη

που δεν έλεγε να φύγει

από την πατρίδα των ηρώων.