Η κοινωνική πίεση παράγει πάνω στον άνθρωπο το άγχος. Δεν μπορεί να ζήσει ως ελεύθερο άτομο. Είναι αναγκασμένος να πεθάνει απαγορευμένος ή να υποστεί τη δουλεία. Σε αυτήν την παράλογη επιλογή δεν βλέπει την ουσία κι υπομένει την έννοια της καταπίεσης. Έτσι η ελευθερία της επιλογής, παρουσιάζεται ως ένα βάσανο. Το βάσανο αυτό δεν είναι μόνο κοινωνικό. Δημιουργεί το ψυχολογικό πλαίσιο της απαξίωσης. Διότι η κοινωνία δεν συμφωνεί με τις επιτυχίες του ατόμου. Αυτά που είναι σημαντικά για τον εαυτό του, θεωρούνται ασήμαντα. Έτσι δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί. Δεν υπάρχει πλαίσιο εξέλιξης. Το puzzle υπάρχει ήδη. Και το άτομο δεν είναι παρά ένα κομμάτι που πρέπει να πάρει τη θέση του διότι δεν υπάρχει άλλος ρόλος μέσα στην κοινωνία της αδιαφορίας και της λήθης. Δυστυχώς, ο άνθρωπος ξεχνά την επιλογή της ερμηνείας που ανέδειξε ο Επίκτητος. Η ατομική θεώρηση υπάρχει ακόμα κι αν η κοινωνία ισχυρίζεται το αντίθετο για λόγους ευνόητους. Η σκλαβιά δεν είναι φυσιολογική. Ενώ η αποτυχία είναι κατ’ εξοχήν κοινωνική. Η αποτυχία είναι απλώς το μέτρο της απόκλισης από τον κανόνα. Κι αυτός ο κανόνας καθορίζεται από την κοινωνία και μόνο. Κατά συνέπεια δεν έχει καμία αξία για την ανθρωπότητα. Όταν μόνο μία μερίδα ενός πληθυσμού ψηφίζει για κάτι που θεωρούμε προδοτικό, ονομάζουμε αυτούς τους ψηφοφόρους προδότες. Όταν όμως είναι η πλειοψηφία ενός λαού που ψηφίζει το ίδιο πράγμα, η έννοια της προδοσίας αλλάζει και αυτό ονομάζεται διπλωματική κίνηση. Όλη η δομή της κοινωνίας βασίζεται πάνω σε αυτές τις διπλωματικές κινήσεις που έχουν ως αποτελέσματα άπειρους συμβιβασμούς. Και αυτοί καθορίζουν όλο το πλαίσιο της συνεργασίας. Εκ των υστέρων κάθε αντίθετη σκέψη θεωρείται ότι αμφισβητεί το κράτος και κάθε αντίσταση είναι παράνομη. Αν αφεθούμε στην κοινωνία, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα έχουμε πια κανένα πρόβλημα. Διότι όλα είναι λυμένα εξ ορισμού. Το μόνο πρόβλημα θα είναι ότι θα είμαστε νεκροί για την ανθρωπότητα. Άρα ποιο θα είναι το νόημα μιας τέτοιας κίνησης για μας; Στην ουσία κανένα! Κάθε άτομο που το συνειδητοποιεί τείνει προς τον άνθρωπο αν θέλει να ζήσει και να πεθάνει ελεύθερος. Η σκλαβιά για τον άνθρωπο δεν είναι αναπόφευκτη. Δεν υπάρχουμε μόνο εκτός πλαισίου και εκτός συστήματος. Υπάρχουμε, γιατί θέλουμε να ζήσουμε. Κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλει το αντίθετο. Κατά συνέπεια μόνο ως ελεύθερα όντα μπορούμε να εισβάλουμε στο έργο της ανθρωπότητας, το οποίο είναι το μόνο σημαντικό για το χρόνο.