Ποιος θα έδινε σημασία στις δύο επιστολές

αν δεν υπήρχε το στίγμα του ανύπαρκτου

που δεν έπαψε να ζει μέσα στη λήθη;

Κι όμως υπήρχαν ήδη οι αγέννητοι

που δεν είχαν ζήσει ακόμα τη μνήμη

ενός κόσμου των νοητικών σχημάτων.

Έτσι όταν διάβασαν για το δάσκαλο

και τις συμβουλές που έδινε στο μαθητή

συγκινήθηκαν για πρώτη φορά.

Επιτέλους ζούσαν για να πεθάνουν

και πέθαιναν για να ζήσουν.