– Δεν πρόλαβες να πεθάνεις;

– Όχι δεν μπόρεσα.

– Μα γιατί;

– Δεν μ’ άφησαν να ζήσω…

– Ποιος;

– Η κοινωνία της αδιαφορίας.

– Για ποιο λόγο;

– Δεν ήθελε ν’ αλλάξει.

– Τη ζωή της;

– Την ύπαρξη της!

– Και τι έγινε;

– Μ’ έφαγε η πείνα…

– Δεν σε καταλαβαίνω.

– Μ’ απαγόρευσαν!

– Να γράφεις;

– Να σκέφτομαι…

– Μα πώς είναι δυνατόν;

– Δεν ήταν.

– Μα τότε;

– Ήμουν ήδη στο μέλλον.

– Και τώρα;

– Δεν υπάρχω…

– Είναι ένα νέο αίνιγμα;

– Όχι, μόνο η αλήθεια.

– Κι η ομορφιά;

– Θα σώσει τον κόσμο…

– Πώς το ξέρεις;

– Γεννήθηκε ήδη αυτός που θα το πει.

– Πότε;

– Πριν μερικά χρόνια.

– Και θα τον αφήσουν να ζήσει;

– Θα έρθει από το σπίτι των πεθαμένων…

– Θα το αντέξει;

– Ναι!

– Είσαι σίγουρος;

– Απολύτως!

– Τότε υπάρχει ακόμα μία ελπίδα.

– Δεν υπάρχει…

– Μα…

– Μόνο η ανάγκη υπάρχει.

– Ας υπάρχει τότε αν είναι ο μοναδικός τρόπος.

– Δεν ξέρω άλλον.

– Τότε θα περιμένουμε.

– Μην περιμένεις αυτό που έχει ήδη έρθει.

– Θα προσπαθήσω.

– Όχι, μην προσπαθείς.

– Θα το κάνω τότε.

– Αυτό θέλω μόνο.

– Πεινάς ακόμα;

– Όχι πια.

– Τι θέλεις τότε;

– Το πνεύμα του κονιάκ.