Α: Θα φέρει και γαλακτομπούρεκο…
Γ: Μην πεις τίποτα…
Α: Να μην πω ότι το λατρεύεις;
Γ: Όχι! Χρόνος. Θες να μας κάνεις ρεζίλι;
Α: Με το γαλακτομπούρεκο;
Γ: Με τι άλλο;
Α: Μα είναι της κυρίας!
Γ: Πρέπει απλώς να το τιμήσουμε.
Α: Δηλαδή;
Γ: Να το φάμε και να πούμε ότι ήταν πολύ καλό…
Α: Τίποτα άλλο;
Γ: Όχι, τίποτα άλλο.
Α: Κι έτσι θα είμαστε καλοί άνθρωποι;
Γ: Βέβαια.
Α: Τι εύκολη που είναι η κοινωνική ζωή!
Γ: Τι θες να πεις;
Α: Είναι απλώς ένα τέχνασμα!
Γ: Μα γιατί;
Α: Αφού ξέρω ότι λατρεύεις το γαλακτομπούρεκο…
Γ: Κι είναι ανάγκη να το πεις;
Α: Κι είναι ανάγκη να το κρύψουμε για να μην εκτεθούμε;
Β: Ελπίζω να σας αρέσει… Είναι δικό μου…
Α: Σίγουρα…
Γ: Σιγανά. Τι σου είπα;
Α: Θα το τιμήσουμε.
Γ: Σιγανά. Σωθήκαμε. Δυνατά. Βεβαίως!
Β: Είναι από το ψυγείο βέβαια…
Γ: Δεν πειράζει.
Α: Είναι πολύ καλό!
Β: Χαίρομαι που σας αρέσει! Χρόνος. Δεν είναι πολύ γλυκό;
Α: Σιγανά. Εδώ τι λέει η κοινωνία;
Γ: Δυνατά. Έτσι μ’ αρέσει κι εμένα.
Α: Συμφωνώ!
Β: Πάλι καλά… Χρόνος. Γιατί μου είπαν ότι το έκανα πολύ γλυκό…
Α: Ποιος τόλμησε;
Β: Οι κόρες μου!
Α: Χάθηκε ο σεβασμός!
Γ: Σιγανά. Μα τι λες τώρα;
Α: Σιγανά. Τι άλλο να πω;
Β: Δυνατά. Κι η δικιά μου βάζει λιγότερη ζάχαρη… Αλλά εγώ το προτιμώ έτσι!
Α: Σιγανά. Ωραία…
Β: Δεν αγγίξατε τον μπακλαβά!
Α: Σιγανά. Εδώ σε θέλω!
Γ: Δυνατά. Θα τον τιμήσουμε κι αυτόν!
Β: Αν θέλετε μπορώ να ξαναφέρω γαλακτομπούρεκο!
Α: Ναι, βεβαίως και θα ξαναπάρει!
Β: Αλήθεια;
Γ: Όχι, όχι… Είμαι εντάξει.
Α: Φέρτε το, φέρτε το και θα δείτε τα όρια!
Γ: Σιγανά. Ποια όρια;
Α: Σιγανά. Της κοινωνίας!