Από μόνη της μια σημαία δεν είναι παρά ένα ύφασμα. Η πραγματική της έννοια όμως είναι συμβολική. Κάποτε στην ιστορία του ελληνισμού έγινε σημαντικότερη ακόμα κι από την ίδια μας τη γη. Η σημαία είναι η αφηρημένη καταγραφή της ιστορίας ενός λαού. Κάθε χρώμα που την αποτελεί δημιουργήθηκε από ανθρώπινες θυσίες. Πολλοί έπεσαν για να υψώσουν μια σημαία. Κι αν είναι το μόνο κομμάτι που βλέπουμε δεν είναι το μοναδικό. Οι ρίζες του ελληνισμού είναι αόρατες μα ισχυρές. Κι αν για μερικούς ένας σταυρός είναι μόνο δύο λορίδες για τους άλλους είναι το νοητικό σχήμα μιας βυζαντινής εκκλησίας. Κάτω από τον ελληνικό σταυρό υπάρχει όλη μας η γη. Πάνω από το ιερό, έχουμε ένα γαλάζιο τρούλλο που λέγεται ουρανός.
Εδώ και χρόνια το γαλάζιο και το λευκό δεν έχουν πια δικαίωμα να σμίξουν. Μας έκλεψαν τον ουρανό και άλλαξαν το χρώμα της γης μας. Ξερίζωσαν την ελιά της ειρήνης και μας πέταξαν δυο κλαδιά για να μη ξεχάσουμε τα πάθη μας. Μετά από κάμποσα χρόνια όχι μόνο δεν ξεχάσαμε τα πάθη μας αλλά μάθαμε κι ένα νέο σύνθημα, δεν ξεχνώ, και λάβαμε μιαν άλλη σημαία που έσταζε αίμα. Όμως μετά από χρόνια η λήθη έπραξε και πάλι το έγκλημά της. Η μνήμη μας άρχισε και πάλι να αργοπεθαίνει. Μερικοί από τους δικούς μας λησμόνησαν την έννοια της ελευθερίας και του θανάτου, γι’αυτούς σημασία είχε μόνο η ζωή ακόμα και στη σκλαβιά.

Τώρα για μια άλλη φορά θέλουν ν’αλλάξουν τη σημαία μας. Όμως υπάρχει πράγματι λόγος; Οι ίδιοι δεν είναι που μας χάρισαν την τωρινή σημαία και για τους ίδιους λόγους; Ήταν και πάλι για να ξεχάσουμε τις διαφορές. Τώρα όμως τι πρέπει να ξεχάσουμε; Εμείς τίποτα! Πρέπει όμως να ξεχάσει την ύπαρξή του το κατοχικό σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος: η συμμετρία της αλλαγής. Ό,τι κάνουν στον έναν πρέπει να το κάνουν και στον άλλον για να μην υπάρξει αδικία.

Στην πραγματικότητα, αυτή η αλλαγή είναι ένα άλλο είδος πίεσης πιο συμβολικής των ξένων αξιωματούχων για να αποδείξουν ότι η πρωτοβουλία παραμένει δικιά τους. Είναι ένας τεχνητός και τεχνικός τρόπος που στην ουσία είναι ανεξάρτητος από τις διαδικασίες και τις διαπραγματεύσεις επίλυσης του κυπριακού. Προσπαθούν και πάλι να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια κι ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τη δυναμική τους. Όμως αυτή η δυναμική δεν υπάρχει ουσιαστικά και γι’αυτό χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο.

Ότι και να κάνουν κι όποια ρητορική κι αν επιλέξουν το θέμα της σημαίας δεν είναι εθνικό άσχετα αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολιτικούς και εσωτερικούς λόγους. Σ’ αυτό το πλαίσιο, το θέμα της σημαίας είναι ένας απλοϊκός αντιπερισπασμός. Η σημαία αν και είναι συμβολικά σημαντική παραμένει μια τεχνική λεπτομέρεια. Σημασία έχει μόνο και μόνο το εθνικό θέμα. Όταν οι πολλοί θα ασχολούνται με διαγωνισμούς, σημαίες και αντιλογίες, οι λίγοι θα αναλύουν τις διαπραγματευτικές διαδικασίες.

Με την Ευρώπη θα ξαναβρούμε το κλεμμένο μας γαλάζιο, με την ευρωπαϊκή λύση μπορούμε να ξαναβρούμε την πραγματική ειρήνη της συνύπαρξης. Αρα δεν πρέπει ν’ασχοληθούμε μ’αυτά που θέλουν αλλά μ’αυτά που θέλουμε εμείς: την ουσία, το μέλλον της πατρίδας μας.