Το χρώμα ήταν στιλπνό

και δεν μπόρεσε να το ξεχάσει

παρά το χρόνο και τον πόλεμο.

Τον περίμενε εδώ και αιώνες

με υπομονή και πάντα με χαμόγελο.

Έτσι ο ιππότης χωρίς πανοπλία

κράτησε αυτό το ποτήρι

όπως στο παρελθόν

είχε κρατήσει το αρμανιάκ

στις κρυφές του αναμνήσεις.

Αυτό το κονιάκ με το όνομα Ανί,

του θύμισε τη μάχη του χρόνου

και όλοι του οι φίλοι αναστήθηκαν

στη λεπτότητα του πνεύματός του.