Α: Τι θα πάρουμε;
Γ: Επέλεξε εσύ…
Α: Ελεύθερα;
Γ: Ναι, ό, τι θέλεις αλλά για τους δυο μας.
Α: Τότε μία Capresa παρακαλώ.
Γ: Τι είναι;
Α: Θα σου πω μετά…
Π: Θα πάρετε κάτι άλλο;
Α: Μία πίτσα…
Γ: Διάλεξε εσύ…
Α: Πώς σου αρέσει παραδοσιακό ή λεπτό;
Γ: Λεπτό.
Α: Ένα λεπτό, να διαλέξω… Χρόνος. España !
Γ: Σας ευχαριστώ.
Α: Η España είναι πικάντικη.
Γ: Ωραία.
Α: Ταπεινά, απλά και πλούσια.
Γ: Τι πράγμα;
Α: Τα υλικά: μία ντομάτα, μοτσαρέλα και βασιλικός.
Γ: Λαδάκι και πιπεριά.
Α: Ένα κομμάτι Ιταλίας στο πιάτο…
Γ: Μοσχοβολάει!
Α: Certo… Η ζωή δεν θέλει τίποτα άλλο.
Γ: Τότε γιατί παραγγείλαμε España;
Α: Για το πικάντικο…
Γ: Μήπως υπονοείς κάτι;
Α: Εγώ; Αστειεύεσαι…
Γ: Κάτι θα σκέφτηκες, δεν μπορεί. Όλο και κάτι σκέφτεσαι.
Α: Δεν διαφωνώ… Χρόνος. Αλλά γιατί να είναι πονηρό;
Γ: Γιατί είσαι άντρας!
Α: Και το μήλο ποιος το έδωσε;
Γ: Σημασία έχει ποιος το πήρε!
Α: Πάντως το δάγκωσα.
Γ: Δεν έχω παράπονο… Ωραία και η πίτσα…
Α: Α! Επιτέλους!
Γ: Τι;
Α: Μία δικαίωση!
Γ: Επειδή είπα ότι ήταν ωραία;
Α: Επειδή η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο!
Γ: Αυτή την πίτσα όμως ποιος θα τη σώσει;
Α: Η ομορφιά σου…
Γ: Δηλαδή;
Α: Θα γράψω ότι σ’ άρεσε. Και δεν θα ξεχαστεί.
Γ: Και ποιος θα το διαβάσει;
Α: Αυτός που θα το παίξει…
Γ: Πάλι…
Α: Όχι, όχι… Χρόνος. Οι ηθοποιοί…
Γ: Θέατρο θα μας κάνεις.
Α: Αυτό κρατά τη ζωή ζωντανή.
Γ: Έλα να σε φιλήσω τότε.