Μόνο ένα κεφάλι δίχως σκιά

είχε μείνει από εκείνη την επανάσταση

αλλά είχε ακόμα εκείνο το παράξενο

φωτεινό μέτωπο του παρελθόντος

που έβλεπε το μέλλον, το αόρατο.

Δεν το είχε ξεχάσει. Όχι.

Και κάποιος έπρεπε να το ζήσει.

Το κίτρινο της Νάπολης έλαμπε,

λίγο πιο κάτω από ένα σκούρο κόκκινο.

Δεν έκρυβε τα μαλλιά με τις αποχρώσεις

μιας ανθρώπινης παλέτας.

Όλος ο κόσμος ενός λαού

ήταν σ’ αυτό το βλέμμα της ανάγκης.