Η νέα προσέγγιση του Leonardo da Vinci δεν είναι μία ανάλυση του έργου του, αλλά μία σύνθεση των τετραδίων του. Ο κεντρικός της πυρήνας αποτελείται από τα χειρόγραφά του και όχι τις δημιουργίες του οι οποίες ερμηνεύονται ως προεκτάσεις και επεκτάσεις όταν είναι ανακαλύψεις. Με αυτόν τον τρόπο, η ολότητα του έργου μετασχηματίζεται σε γνωστική πολλαπλότητα. Τα χειρόγραφα ως καταγραφή της θεμελιακής σκέψης του Leonardo da Vinci προσφέρουν νέες δυνατότητες σύνθεσης, ενώ τα έργα δεν μπορούν παρά να αναλυθούν ως αποτέλεσμα μίας διαδικασίας. Η μελέτη της μεθοδολογίας του δασκάλου της Αναγέννησης δίνει μία άλλη πρόσβαση στα φαινόμενα των έργων. Επιπλέον, η μελέτη των θεμελιακών δομών του αναδεικνύει και έργα που δεν υλοποιήθηκαν, ενώ είναι σημαντικά για την κατανόηση της επινόησης. Μέσω της θεωρίας παιγνίων και της θεωρίας ομάδων αλλά και των συντακτικών δομών ανακατασκευάζουμε νοητικά σχήματα που αποτελούν τον πυρήνα της σκέψης του Leonardo da Vinci. Αυτή η νέα προσέγγιση αλλάζει την κλασική θεώρηση των εξειδικευμένων μελετών διότι επιτρέπει την ύπαρξη μίας κυβερνητικής σκέψης που εμπεριέχει εξ ορισμού δυναμικά στοιχεία που απουσιάζουν. Το έργο του Leonardo da Vinci άλλαξε όψη με τη συμβολή των θετικών επιστημών που αμφισβητούσαν τα παραδοσιακά αποτελέσματα των φιλολογικών σπουδών. Με ανάλογο τρόπο, αυτή η νέα προσέγγιση αναθεωρεί γνώσεις που αποτελούσαν δεδομένα για ειδικούς εξειδικευμένων κλάδων. Διότι η πολυκλαδικότητα της προσέγγισης έφερε στο φως ολιστικά αποτελέσματα τα οποία ήταν αδιανόητα με τις προηγούμενες μεθόδους.