– Ήταν ανάγκη να ζωγραφίσεις το γέρο;

– Ποιος άλλος θα το έκανε;

– Έχει τόση σημασία;

– Δεν ήθελα να τον ξεχάσω.

– Γιατί;

– Του έδωσε σημασία ο Vincent…

– Κι αυτό αρκεί;

– Για μένα, ναι.

– Δηλαδή;

– Τον επέλεξε ο Vincent.

– Ήταν απλώς ένας ζωγράφος.

– Ήταν κι άνθρωπος.

– Έχει μεγαλύτερη σημασία;

– Οι άνθρωποι είναι σπάνιοι.

– Τι θες να πεις;

– Μην κοιτάς τη ζωγραφιά.

– Τι άλλο τότε;

– Πρέπει να δεις το διάλογο των ανθρώπων.

– Μα είναι και οι δύο νεκροί.

– Γι’ αυτό έχει τόση σημασία.

– Πώς πρέπει να τον κοιτάξω τότε;

– Με το χρώμα του αοράτου.

– Μα πώς;

– Κοίτα το φως και τις σκιές. Κοίτα το χρόνο και τις προθέσεις.

– Μέσα στον πίνακα;

– Μόνο εκεί ζουν.

– Έχεις καταγράψει τη ζωή τους;

– Όχι ακριβώς…

– Τι άλλο τότε;

– Την επαφή δύο πραγματικοτήτων.

– Μα δεν υπάρχουν πια.

– Παραμένει η σχέση.

– Κι αυτό αρκεί;

– Με αυτό μπορεί να γίνει η ανακατασκευή.

– Αλήθεια;

– Γιατί να σου πω ψέμα;

– Γιατί είναι πιο εύκολο.

– Πώς θα ξεπεράσεις τις δυσκολίες τότε;

– Σωστό κι αυτό!

– Κάπου, κάπου συμβαίνει…

– Τι πράγμα;

– Το σωστό να γίνεται αντιληπτό. Θα προσπαθήσεις;

– Όχι, θα το κάνω.

– Δεν θέλω τίποτα άλλο.

– Και το ποίημα;

– Είναι η ανθρωπιά.

– Γι’ αυτό το έγραψες.

– Μου το ζήτησε…

– Ποιος;

– Η ανάγκη του βλέμματος.