– Πρέπει να μιλήσουμε…
– Για ποιο πράγμα;
– Δεν έχει σημασία.
– Δεν σε καταλαβαίνω.
– Είναι πρόβλημα επικοινωνίας.
– Εννοείς ότι υπάρχουν παρεξηγήσεις;
– Καθόλου.
– Μα τότε;
– Σπάνια οι άνθρωποι μιλούν.
– Μα, γιατί;
– Ακούν τη σιωπή…
– Της ανθρωπότητας;
– Ναι. Χρόνος. Μέσα στο θόρυβο.
– Της κοινωνίας;
– Ακριβώς.
– Και τώρα τι ακούς;
– Την προσπάθεια.
– Ποια;
– Τη δική σου.
– Έχεις δίκιο, προσπαθώ.
– Μην προσπαθείς.
– Δεν πρέπει;
– Δεν αρκεί. Πρέπει να το κάνεις.
– Αν ήξερα μόνο τι πρέπει να κάνω.
– Γι’ αυτό ήθελα να μιλήσουμε.
– Και τώρα που μιλάμε, τι άλλαξε;
– Τα όνειρα…
– Τα όνειρα; Τι εννοείς;
– Ζούμε μέσα στα όνειρά μας.
– Δεν είναι καλό;
– Δεν τα μοιραζόμαστε όμως!
– Θα έπρεπε;
– Δίχως αυτή τη μοιρασιά, δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα.
– Κι αν μερικοί αγαπούν περισσότερο τα όνειρα;
– Τότε δεν ανήκουν στην ανθρωπότητα.
– Μόνο στην κοινωνία;
– Αγόρασαν τα όνειρα που πουλά η κοινωνία.
– Αυτό είναι όλο;
– Ναι, αυτό.
– Δεν έχουν δικά τους;
– Δεν υπάρχει λόγος.
– Γιατί;
– Είναι η ιδιοκτησία της κοινωνίας.
– Και οι άνθρωποι;
– Είναι οι κλέφτες!
– Σαν τον Προμηθέα;
– Μόνο έτσι έχουμε οράματα.
– Αυτά ήθελες να μου πεις;
– Ναι, μόνο αυτά.
– Δύο τρία πράγματα δηλαδή…