Εκεί κοντά στο ποτάμι

βρήκαμε την πλατεία με τα λουλούδια

όπου κανείς δεν μιλούσε

για το ξεχασμένο παρελθόν

παρά το άγαλμα του Αρμένη.

Πλησίασα με το σημείο της σιωπής

για ν’ ακούσουμε την άλλη ανθρωπιά

που δεν έπαψε να αναζητά

τους ανθρώπους του μέλλοντος.

Αγγίξαμε τις πρώτες λέξεις

μιας άλλης μνήμης της ιστορίας

και ζήσαμε και πάλι τα δεινά.

Δεν κλάψαμε όμως γι’ αυτό

αλλά για την αδιαφορία της λήθης.

Έτσι γίναμε οι νέοι χαμαιλέοντες.