Όταν έβαλες όλο το πάθος σου

στο γύψινο άγαλμα

για να ζήσει και πάλι η ποίηση

δεν πίστεψες στην κοινωνία

και δεν περίμενες το αύριο,

ήξερες πως πέθανε χθες

σαν τον ξεχασμένο στίχο

ενός ανύπαρκτου ποιήματος.

Έτσι δεν έκλαψες εκείνη την ημέρα

παρέμεινες ελεύθερος ακόμα και νεκρός

για να θυμάται η ανθρωπότητα

την αξία του ανούσιου.