Όταν άνοιξα τα τετράδια σου

κατάλαβα για πρώτη φορά

τι σημαίνει το χρώμα του χρόνου.

Στην αρχή κοίταζα μόνο

τα ίχνη του στο χαρτί

και δεν έβλεπα το χρώμα.

Έπρεπε να πιάσω το κάρβουνο,

τα μολύβια, τα πινέλα

και τις κιμωλίες για να δω.

Μόνο έτσι μπόρεσα ν’ αγγίξω

το βάθος του μετώπου

και το αντικείμενο του κειμένου.

Πάνω στις λεπτές γραμμές

διάβασα την έννοια του χρόνου

σαν μια αόρατη παρτιτούρα.

Εκεί μόνο έγραψες την ανάγκη

της δημιουργίας και της αντίστασης

αλλά κανείς δεν το πρόσεξε.

Τώρα όμως με τα τετράδια σου

ανοίγω και πάλι

τον ξεχασμένο κόσμο.