Σπασμένα χέρια
ομορφιά πληγωμένη,
περίμενε
όπως ένα λουλούδι
σε ένα δωμάτιο
κενό νοήματος.

Στήθη δοσμένα,
σκυμμένο βλέμμα,
άκουγε
όπως ένα τραγούδι
που ήρθε από το κενό.
Ήταν η ώρα.