Η δικαιοσύνη καθιερώθηκε για να προστατεύει τους ανθρώπους, γι’ αυτό πρέπει να προστατεύεται για να μην την εκμεταλλεύονται για πολιτικούς σκοπούς. Η χρήση του διαδικαστικού προβλήματος δεν είναι καινούργια στις προσπάθειες να τεθεί υπό αμφισβήτηση η ανέγερση του Μνημείου για τη Γενοκτονία των Αρμενίων στη Λυών. Αποτελεί μία μορφή κρυφού ρατσισμού που δεν έχει το θράσος της τουρκικής βαρβαρότητας και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από δικαστικές διαδικασίες. Αυτές οι τελευταίες είναι μόνο και μόνο ένα πρόσχημα. Δεν συνιστούν μία μεθοδολογία στο πλαίσιο του νόμου. Εν τούτοις, αποτελούν μία δυνατότητα που προσφέρει ο νόμος. Έτσι, η δειλία των αντιπάλων του αρμενικού λαού θα είχε άδικο να μην το χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους στόχους της. Όμως σ’ εμάς εναπόκειται να παραμείνουμε σε εγρήγορση, διότι απειλείται ο αγώνας των δικαίων. Ο μεροληπτικός χαρακτήρας της μήνυσης δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία. Και η αντιπαράθεση αριστεράς – δεξιάς, ακόμα και αν είναι εντελώς άσκοπη στο πλαίσιο της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, δεν παύει να είναι πραγματική. Πρέπει, λοιπόν, να το κατανοήσουμε για να μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε. Διότι δεν είναι θέμα για αμφισβήτηση, ούτε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια. Η πραγματικότητα είναι ότι πλησιάζει και πάλι η ημερομηνία του μνημοσύνου της γενοκτονίας των Αρμενίων. Και οι αντίπαλοι του αρμενικού λαού είναι εξοργισμένοι λόγω της ύπαρξης του Μνημείου, το οποίο από μόνο του αποδεικνύει τη σημασία του αγώνα των δικαίων. Είναι έτοιμοι να το καταστρέψουν; Αυτό είναι βέβαιο. Μα ακόμα και αν τα μέσα δράσης παραμένουν δημοκρατικά εφόσον περνούν μέσω της δικαιοσύνης του γαλλικού κράτους, ο σκοπός δεν τα αγιάζει. Ανήκουν σε μια νέα μορφή κινητοποίησης εναντίον της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Αυτή η νέα μορφή είναι έμμεση και βασίζεται στις νομικές διατάξεις για να θέσει υπό αμφισβήτηση πρώτα τους τύπους και στη συνέχεια το βάθος. Αυτό το μέσο δράσης και οι συνέπειές του δεν αποτελούν μόνο μία επίθεση εναντίον της μνήμης του αρμενικού λαού, αλλά και της νομοθεσίας του γαλλικού λαού. Διότι η αναζήτηση διαδικαστικού προβλήματος στο πλαίσιο εργασιών τέτοιας φύσης, έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα των νόμων. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε διαβάσει Μοντεσκιέ ή να είμαστε ένθερμοι υποστηρικτές του Βολταίρου για να αντιληφθούμε την προσβολή προς το γαλλικό Δίκαιο. Στην πραγματικότητα, το Δίκαιο εισχωρεί στην ουσία του ανθρώπινου μεγαλείου και δεν μπορεί να παραμείνει ουδέτερο, όταν κατά βάθος η ηθική είναι άδικη. Το γεγονός ότι χρησιμοποιεί το πρόσχημα των τύπων δείχνει πόσο ανήθικη είναι η διαδικασία. Προσπαθεί να αποδείξει ότι ο εργολάβος της πράξης δεν ενδιαφέρεται για την ουσία των εργασιών στην πλατεία Antonin Poncet και χρησιμοποιεί ακόμα και το πρόβλημα της ιστορικής συνύπαρξης. Η υποκρισία του τεχνάσματος έγκειται στο να προβληθεί ένα ιστορικό πλαίσιο για να εφαρμοστεί ο νόμος κατά γράμμα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ανήθικο μέσο για να προσβάλουν την ίδια την ιστορία. Χρησιμοποίησαν την τοπική ιστορία μιας πλατείας για να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη μεγάλη ιστορία ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Γι’ αυτόν το λόγο, αποτελεί μια μορφή γενοκτονίας της μνήμης. Όμως, παρόλα αυτά, θα είμαστε παρόντες σ’ αυτή τη νέα διαμάχη. Διότι δεν αρκεί να διεξαγάγουμε τον αγώνα των δικαίων, για να αποτελούμε μία δίκαιη υπόθεση ενώπιον της δικαιοσύνης. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να απαντήσουμε νομικά και κυρίως στρατηγικά σ’ αυτές τις καινούργιες κατηγορίες για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να αγωνιζόμαστε ακόμα και εναντίον της μη αναγνώρισης αυτής της έμμεσης μορφής. Δεν θα λυγίσουμε μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, διότι δεν έχουμε το δικαίωμα. Αυτό είναι το χρέος μας στη μνήμη των θυμάτων της γενοκτονίας των Αρμενίων. Διότι είναι το μοναδικό μέσο για να διασώσουμε την ανθρώπινή μας αξιοπρέπεια.