Στα στρατηγικά δεδομένα, βρίσκουμε συχνά την αντιπαράθεση μεταξύ πραγματικότητας και νόησης. Χρησιμοποιούμε αντανακλαστικά αυτό το σχήμα, ενώ δεν είναι παρά ένας κοινωνικός εκφυλισμός που δεν στέκει σε αυτόν τον τομέα. Η αντιπαράθεση λειτουργεί πάνω σε σύγχρονα δεδομένα, ενώ στην πραγματικότητα όλα είναι διαχρονικά. Επιπλέον, αν ενσωματώσουμε στο συλλογισμό μας ότι η νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και νόησης αρχίζουν να καταρρέουν. Δεν έχουμε να κάνουμε με τείχη αλλά με πόρτες. Κατά συνέπεια, όλο το πρόβλημα είναι πού βρίσκονται τα κλειδιά. Ένας άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα είναι να θεωρήσουμε την πραγματικότητα ως νοητική αναπαράσταση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει αναγκαία ότι αντικαθιστούμε το αντικείμενο με το υποκείμενο. Ένας στόχος για την αποτροπή του είναι η πολυπλευρικότητα των συμπερασμάτων. Ακόμα και όταν ο παρατηρητής παίζει ένα ουσιαστικό ρόλο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει ολιστική προσέγγιση που απορροφά όλους τους παρατηρητές. Το πεδίο του χρόνου αλλάζει ριζικά τις διαφορές, όταν αφορά στην αντιπαράθεση, διότι επιτρέπει την εξέλιξη των δεδομένων. Έτσι ο χρόνος μπορεί να μετατρέψει την αντιπαράθεση σε αναπαράσταση. Με άλλα λόγια, μέσω της δημιουργίας φάσεων της πραγματικότητας, ο χρόνος μπορεί να ερμηνεύσει την πραγματικότητα και η διαφορά της αντιπαράθεσης δεν είναι παρά θέμα χρόνου. Έτσι η νόηση είναι η επόμενη πραγματικότητα. Συνεπώς, η δυσκολία της στρατηγικής προέρχεται από την αναγνώριση της πραγματικότητας ως νοητική αναπαράσταση και όχι από τη γνώση της πραγματικότητας που δεν είναι παρά μία συσσώρευση λαθών που ονομάζουμε εμπειρία. Μέσω αυτής της προσέγγισης, η πραγματικότητα αποκτά μία δυναμική που δεν είχε εξ αρχής. Η πραγματικότητα διαμορφώνεται μέσω της νόησης. Κι η νόηση δεν είναι μόνο μια προσαρμογή στην πραγματικότητα, όπως θα το ήθελε η κοινωνία του συμβιβασμού. Δεν υπάρχει πια ανάγκη να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα ως μια αδιάλλακτη οντότητα. Με τη συμβολή του Einstein και του Heisenberg, η πραγματικότητα είναι σχετική και κβαντική. Επηρεάζεται σε όλα τα επίπεδα από τη δράση, ακόμα κι αν αυτή είναι πειστική μόνο σε μικροσκοπικό επίπεδο. Η νοημοσύνη είναι πιο αποτελεσματική από τη σοφία σε αυτό το πεδίο, διότι χαρακτηρίζεται από την ιδιότητά της να διαχειρίζεται άγνωστες γνώσεις. Επιπλέον, όταν υπάρχουν περισσότεροι παίκτες με την έννοια της θεωρίας παιγνίων, τότε η νοημοσύνη δεν είναι μόνο ουσιαστική αλλά και απαραίτητη. Σε αυτή την περίπτωση, η πραγματικότητα είναι εκθετικά δυναμική και βρίσκεται συχνά εκτός ισορροπίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι το όλο πλαίσιο αποκτά μια δημιουργικότητα που δυσκολεύει κάθε κλασική ή γραμμική αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, ισχύει κι η έκφραση μνήμη μέλλοντος που ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα του μείγματος των στρατηγικών συμπεριφοράς σ’ ένα χώρο όπου κυριαρχούν οι έννοιες της ιδεοθύελλας και της πλάγιας σκέψης. Τελικά, η πραγματικότητα δεν έχει περιθώρια και πρέπει να λειτουργήσει ως νοητική αναπαράσταση για να μείνει στο περιθώριο της εξέλιξης.