Γ: Έφαγες;
Α: Όχι ακόμα…
Γ: Πού είσαι;
Α: Στο σαλόνι, γράφω…
Γ: Πήγαινε στην κουζίνα…
Α: Τώρα;
Γ: Ναι, τώρα.
Α: Καλά…
Γ: Άνοιξες το ψυγείο;
Α: Δεν πρόλαβα!
Γ: Πάρε τους γίγαντες…
Α: Όλους;
Γ: Όχι, μερικές κουταλιές μόνο.
Α: Τι παράξενη ιδέα!
Γ: Ποια;
Α: Μερικές κουταλιές γίγαντες!
Γ: Έχεις και ρεβίθια μαζί…
Α: Αφού χωράνε γίγαντες, θα χωρέσουν και τα ρεβίθια.
Γ: Στο τηγάνι!
Α: Έγινε…
Γ: Δεν άκουσα το θόρυβο!
Α: Τώρα;
Γ: Τώρα, ναι…
Α: Εσύ τι θα φας;
Γ: Το ίδιο!
Α: Θα φάμε το ίδιο, την ίδια στιγμή.
Γ: Ακριβώς!
Α: Ωραία…
Γ: Ζέστανε το και θα σε ξαναπάρω. Σιωπή. Έγινε;
Α: Μόλις έσβησα τη φωτιά.
Γ: Κι εγώ.
Α: Θα φάω στη θέση σου.
Γ: Καλώς. Μην ξεχάσεις τη σαλάτα.
Α: Θα βάλω αυτή που καθαρίσαμε.
Γ: Καλή ιδέα.
Α: Συμβαίνει κάπου- κάπου…
Γ: Χμμ…
Α: Ααα, μην πεις τίποτα…
Γ: Γιατί;
Α: Αλλιώς, θα σε εκδικηθώ!
Γ: Και πώς θα το κάνεις;
Α: Θα φάω τα ταρτάκια!
Γ: Όλα;
Α: Όλα!
Γ: Δεν θα μου αφήσεις κανένα;
Α: Καλά, καλά. Θα σου αφήσω ένα.
Γ: Μόνο ένα;
Α: Όχι, εντάξει, περισσότερα.
Γ: Δεν είναι πια εκδίκηση.
Α: Όχι πια…
Γ: Τι είναι τότε;
Α: Διεκδίκηση…
Γ: Τι διεκδικείς;
Α: Να το φάμε μαζί το βράδυ.
Γ: Είσαι… -Nαι, ξέρω. Φιλιά.
Α: Φιλάκια.