Γ: Με σάλτσα;
Α: Εσύ;
Γ: Κι εγώ!
Α: Δύο, παρακαλώ.
Π: Κάτι άλλο;
Γ: Μαύρο;
Α: Μαύρο…
Γ: Μαύρο ψωμί.
Α: Έβαλαν και κριτσίνια…
Γ: Θα σου δώσω και τα δικά μου…
Α: Όχι, θέλω μαζί.
Γ: Αφού σ’ αρέσουν!
Α: Λιγότερο από σένα…
Γ: Μα, είναι τραγανιστά!
Α: Δηλαδή;
Γ: Εγώ δεν είμαι…
Α: Κι όμως!
Γ: Τι θες να πεις;
Α: Τίποτα, τίποτα…
Γ: Ωραία δεν είναι τα σπαγγέτι;
Α: Ειδικά με το κουτάλι!
Γ: Πρώτα δεν ήταν;
Α: Δεν είχαν κουτάλι!
Γ: Και η στροφορμή;
Α: Οριακή…
Γ: Τότε το στόμα;
Α:Ένα χαμόγελο.
Γ: Τι πράγμα;
Α:Ίσα, ίσα για τα κριτσίνια.
Γ: Ίσα, ίσα για τα δοντάκια…
Α: Που το σκέφτηκες αυτό;
Γ: Κοιτάζοντάς σε…
Α: Πρέπει να ξαναβρώ την κίνηση…
Γ: Από τι;
Α: Τα χείλη!
Γ: Τα χείλη;
Α: Ξέρεις αυτό που κάνω, όταν μ’ αρέσει κάτι.
Γ: Εγώ ξέρω.
Α: Για κάνε την!
Γ: Δεν μπορώ τώρα…
Α: Μα, γιατί;
Γ: Με κοιτάζεις!
Α: Πώς να κάνω αλλιώς;
Γ: Να μη βλέπεις εμένα.
Α: Δεν μπορώ.
Γ: Μα, τότε, πώς να το κάνω;
Α: Όπως εμένα! Τρυφερά…
Γ: Την ώρα που κοιτάς δεν γίνεται.
Α: Κοίτα, κοίτα… Έτσι;
Γ: Όχι, ακριβώς!
Α: Πώς τότε;
Γ: Να, κάπως έτσι…
Α: Είσαι σίγουρη;
Γ: Σχεδόν…
Α: Περίμενε λίγο…
Γ: Πάλι;
Α: Στάσου, το βρήκα…
Γ: Ναι, αυτό είναι…