Γιώργος: Υποφέρω, κυρία.

Μαίρη: Μα, γιατί, παιδί μου;

Γιώργος: Κανείς δεν με προσέχει…

Μαίρη: Αφού έχεις αποκλειστική.

Γιώργος: Δεν με νιώθει κι υποφέρω.

Μαίρη: Πάλι καλά που έχεις αποκλειστική να λες.

Γιώργος: Δεν μου συμπαραστέκεται.

Μαίρη: Ο Δήμος κάνει ό,τι μπορεί.

Γιώργος: Κι εγώ δεν μπορώ άλλο.

Μαίρη: Θα ‘πρεπε να ντρέπεσαι που έχεις τόσες απαιτήσεις.

Γιώργος: Θέλω μόνο να μην υποφέρω…

Μαίρη: Μετά θα θέλεις να είσαι κι ευτυχισμένος.

Γιώργος: Αυτό δεν γίνεται, κυρία.

Μαίρη: Μην το λες αυτό! Αν ήξερες τι αντέχει η κοινωνία εξ αιτίας σας.

Γιώργος: Τι αντέχει, κυρία;

Μαίρη: Την ανθρωπιά!

Γιώργος: Και δεν είναι καλό;

Μαίρη: Κανείς δεν αντέχει την ανθρωπιά.

Γιώργος: Μα, γιατί;

Μαίρη: Θέλει να κάνει το καλό για όλους!

Γιώργος: Και αυτό δεν είναι καλό;

Μαίρη: Δεν γίνεται!

Γιώργος: Και γιατί δεν γίνεται;

Μαίρη: Διότι κανείς δεν το προσπαθεί.

Γιώργος: Μα, γιατί;

Μαίρη: Γιατί δεν γίνεται σου είπα.

Γιώργος: Δεν είναι κρίμα;

Μαίρη: Βλέπεις κι εσύ έχεις απαιτήσεις!

Γιώργος: Είπα κάτι κακό, κυρία;

Μαίρη: Είσαι άδικος!

Γιώργος: Δεν σας καταλαβαίνω…

Μαίρη: Η κοινωνία σας παρέχει τόσα πολλά κι εσείς την αδικείτε.

Γιώργος: Μα, εγώ απλώς υποφέρω…

Μαίρη: Δεν θα έπρεπε!

Γιώργος: Γιατί;

Μαίρη: Δεν έχεις το δικαίωμα!

Γιώργος: Συγγνώμη, κυρία, δεν το ήξερα.

Μαίρη: Είδες τι κάνει η άγνοια;

Γιώργος: Έχετε δίκιο, κυρία. Δεν θα το ξανακάνω.

Μαίρη: Μπράβο, παιδί μου.

Γιώργος: Θα κάνω ό,τι μπορώ.

Μαίρη: Αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να τα καταφέρεις.

Γιώργος: Θα τα καταφέρω, κυρία. Είστε τόσο καλή με μένα.

Μαίρη: Επιτέλους, να πάψει αυτή η αχαριστία.

Γιώργος: Να σας ζητήσω ακόμα μια χάρη.

Μαίρη: Βεβαίως, παιδί μου. Αρκεί να μην αμφισβητείς την κοινωνία.

Γιώργος: Όχι, όχι, κυρία. Τώρα κατάλαβα πόσο κακό σας έκανα με τα παράπονά μου.

Μαίρη: Έτσι, θα γίνεις ένα κοινωνικό άτομο.

Γιώργος: Ευχαριστώ, κυρία.

Μαίρη: Πες μου τώρα τι χάρη θέλεις να σου κάνω.

Γιώργος: Δεν τολμώ πια…

Μαίρη: Η κοινωνία θα κάνει το παν για σένα. Να είσαι σίγουρος γι’ αυτό.

Γιώργος: Τότε, κυρία, άσε με να πεθάνω.